Doc.gr
Posted: Friday, 28 June 2013

«Η ψυχική ευγένεια που ξεπερνάει την ανθρώπινη ανάγκη, δεν είναι ανεκτή: Δύο άνθρωποι που ζουν μαζί και μετέχουν σε μια ιδιωτική τελετουργία πρέπει να το σκέφτονται σοβαρά. Αισθανόμαστε ανεξήγητα μειωμένοι μπροστά σε μια ψυχική συγγένεια που δηλώνει ισόβια πίστη, χωρίς να βγάζει μιλιά» (Κώστας Παπαγιώργης).

Αλήθεια, πόσο έχουμε περιφρονήσει, κοροϊδέψει, αυτή την εσωτερική μυσταγωγία του ανδρόγυνου, όπου σύμφωνα με τον Μπατώγ, φτάνει σε στιγμές της απώλειας του είναι. Η λατρεία της πάνδημης Αφροδίτης από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, που έχει μετατρέψει τις συνειδήσεις μας σε «εξωγήινα» όντα, αφού βλέπουν τον ερωτισμό μόνο σαν ερέθισμα ηδονιστικό ή την απλή ρυθμική Γυμναστική σε δρόμο για σχέσεις επικίνδυνες, με ασθένειες μοιραίες της ψυχής και του σώματος, με θύματα, δυστυχώς, νέα παιδιά. Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι στους μοντέρνους καιρούς με την αρρώστια να χτυπάει την πηγή της ζωής, που είναι ο Έρωτας, το ζευγάρι αποτελεί την ιδεώδη προφύλαξη ψυχής και σώματος.

   ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ A.I.D.S;                                        

Ο ιός που ονομάζεται HIV (από την αγγλική του σημασία: Human Immunodeficiency Virus, δηλαδή ο ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας), προσβάλλει και μειώνει την άμυνα του ανθρώπινου οργανισμού, αφήνοντάς τον έτσι εκτεθειμένο σε λοιμώξεις και στην ανάπτυξη ειδικών μορφών καρκίνου. Όποιος μολυνθεί από τον HIV, μπορεί με την σειρά του να μολύνει άλλα άτομα και ο ίδιος να νοσήσει από AIDS. Η λοίμωξη, δηλαδή η κυκλοφορία του ιού στον οργανισμό και η ανάπτυξη αντισωμάτων (οροθετικότητα), μπορεί να διαπιστωθεί σε 2 - 6 μήνες μετά την μόλυνση με εξέταση αίματος. Το AIDS εκδηλώνεται σε οροθετικά άτομα (φορείς) ακόμα και μετά από πολλά χρόνια (7 -15) μετά την μόλυνση από τον ιό. Το AIDS σκοτώνει. Λιγότεροι από 10 στους 100 ασθενείς επιζούν για περισσότερα από 5 χρόνια από τότε που θα εμφανισθούν τα συμπτώματα της νόσου. Το AIDS θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε σαράκι και εξαθλίωση του σώματος και ταυτόχρονα της ψυχής τους. Αλλά, ας μην γελιόμαστε γιατί ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.              

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ, Ο ΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Κάθε άρρωστος είναι μια ανεξάρτητη, αυθύπαρκτη, μοναδική ύπαρξη, ένας άνθρωπος. Και πρέπει να συμπεριφερόμαστε στον καθένα ξεχωριστά, δυναμικά, αληθινά, με σεβασμό και αγάπη και με ιδιαίτερη ανοχή, ιδίως λόγω της ειδικής αρρώστιάς του, αναλύοντας και αναπτύσσοντας αυτό που ο καθένας θέλει να μάθει. Όμως, πριν λίγα χρόνια πριν από τον άρρωστο, η ίδια η κοινωνία δεν ήταν σε θέση να δεχτεί και να συνειδητοποιήσει την αρρώστια αυτή καθώς και τις συνέπειές της.  Η εξοικείωση του κόσμου με τα προβλήματα που δημιουργεί η αρρώστια, η ευαισθητοποίηση του κοινού ώστε να καταλάβει ότι δεν πρέπει να αποφεύγει τον άρρωστο, άρχισε να εμφανίζεται σιγά - σιγά στις μέρες μας όπου πλέον, οι διαστάσεις του προβλήματος είναι τραγικές. Υπολογίζεται ότι σ΄ όλον τον κόσμο υπάρχουν 10 εκατομμύρια φορείς ενώ τα δηλωμένα κρούσματα ασθενών μέχρι το 1991 ήταν περισσότερα από 400.000. Στην Ελλάδα εκτιμάται ότι υπάρχουν περίπου 10.000 οροθετικοί ενώ τα δηλωμένα κρούσματα ασθενών υπερβαίνουν τα 600 από τα οποία τα 150 διαγνώσθηκαν το 1991. Γι΄ αυτό το AIDS είναι πρόβλημα που ενδιαφέρει όλους μας και ιδιαίτερα τους νέους. Πάντως με δημοσκοπήσεις που έχουμε κάνει σχετικά με τις γνώσεις και με τον τρόπο αντιδράσεως του κοινού, η τάση έχει αλλάξει σημαντικά, έχει φύγει ο μεγάλος φόβος της αρρώστιας, δέχονται προληπτικές εξετάσεις και κυρίως γνωρίζουν κατά πλειοψηφία ποια είναι τα σημεία που πρέπει να προσέχουν. Έτσι, φθάνουν πλέον οι άρρωστοι και οι συγγενείς σε σημείο να δέχονται πολύ πιο καλά θεραπείες που δημιουργούσαν πριν από λίγα χρόνια απώθηση και αντίδραση. Η αλήθεια βγαίνει ευκολότερα από τα χείλη όταν υπάρχει η επικοινωνία του γιατρού, του αρρώστου και του συγγενούς, όταν δεν χάνεται η αμοιβαία εμπιστοσύνη, όταν πιστεύει κανείς ότι ο άρρωστος ζει με πίστη και ελπίδα, δυναμωμένη με την αγάπη που αναβλύζει σε δύσκολες περιστάσεις. Γιατί αλήθεια, σημαίνει ορθή αμοιβαία σχέση, συγκεκριμένη έκφραση λεκτικών εννοιών, κατανόηση και ψυχική προσέγγιση. Παράθεση ενός ατόμου που πάσχει και του άλλου που θα το νοσηλεύσει. Κάθε έκφραση που ανταποκρίνεται προς την αλήθεια, προς την πραγματικότητα δεν είναι ένας ωμός ρεαλισμός, αλλά σωστή κατανόηση και ψυχική προσέγγιση. Γι΄ αυτό ας ξεφύγουμε από την άγνοιά μας, και από τα ταμπού για το προφυλακτικό. Γιατί καμιά εντατική προσπάθεια γιατρών και λαμπρών επιστημών δεν θα μας σώσει παρά η ίδια μας πληροφόρηση και προσοχή στο θέμα αυτό.                  

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΟΥ «ΣΚΟΤΩΝΕΙ» ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΝΕΙ

 Με άλλα λόγια είμεθα άνθρωποι και αποτελούμε ο καθένας από μας μια ψυχοσωματική ενότητα. Ενώ, όμως, έχουμε όλοι οι άνθρωποι τόσα κοινά χαρακτηριστικά εν τούτοις έχουμε και ψυχολογικές διαφοροποιήσεις. Ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μινιατούρα της θείας αρχέτυπης εικόνας. Και όλες αυτές οι μικρογραφίες ενώ μοιάζουν μεταξύ τους και είναι ομοιούσιες, όμως δεν είναι καθόλου ομοούσιες. Τούτο το γεγονός μας δίνει το δικαίωμα να χειριζόμαστε τα μυστικά του κάθε ανθρώπου «εξατομικευμένα» και κατά περίπτωση.  Υπάρχουν άρρωστοι οι οποίοι ζητούν να πληροφορηθούν τη φύση και το «status» της καταστάσεως της υγείας τους. Και η αλήθεια αυτή τους ηρεμεί και τους αναπαύει γιατί τους δημιουργεί την αίσθηση ότι πρέπει να αρχίσει η Ιατρική μάχη και ο πόλεμος ενάντια της αρρώστιας. Αντίθετα άλλοι άνθρωποι πιο ευαίσθητοι στον πόνο και την αρρώστια δεν αντέχουν να ακούσουν την μοιραία αλήθεια που όντως σπάει κόκαλα. Και πράγματι πόσοι από μας τους κοινούς ανθρώπους μπορούν να πουν ότι είναι πιο δυνατοί από την οδύνη της κάθε αρρώστιας; Ποιος είναι τόσο δυνατός μπροστά στο οριακό γεγονός του καλπάζοντας θανάτου, βέβαια θα ρωτήσει κανείς.  Δεν προσλαμβάνει για το Χριστιανό ο θάνατος τη μορφή της μετάβασης από τα φθαρτά και μάταια εγκόσμια στου αιώνια τα άφθαρτα και ανώλεθρα κατά Πλάτωνα. Και βέβαια ο θάνατος δεν αποτελεί το τελεσίδικο στοιχείο της ανθρώπινης ζωής. Αντίθετα είναι μεταβατικό στάδιο εκ των πρόσκαιρων στα ουράνια και εκ των φθαρτών στα άφθαρτα, και στην αιώνια πατρίδα μας. Παρ΄ όλα, όμως, αυτά η ίδια η εκκλησία που φιλοσοφεί στα ανθρώπινα και θεολογεί πάνω στα θεανδρικά και θεανθρώπινα υμνογραφεί.                   

 Άρα, και ο Χριστιανός φοβάται την αλήθεια της οδύνης της βαριάς αρρώστιας, αλλά παράλληλα ελπίζει στην πανσθενουργό χάρη του Θεού και την θεραπευτική παρέμβαση του πνεύματός του. Και δεν είναι χωρίς σημασία ότι ο ίδιος ο θεραπευτής των ανθρώπινων ασθενειών Ιησούς - Ναζωραίος έκλαυσε όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του πιστού φίλου του Λάζαρου. Και μετά από κάθε θεραπεία των απλών αλλά πιστών ανθρώπων τους έλεγε:  Ναι η δυνατή πίστη μπορεί να μετακινήσει ολόκληρα βουνά. Όλοι, όμως, οι άνθρωποι έχουν την ίδια πίστη; Ή μήπως άλλοι έχουν λιγότερη, και άλλοι περισσότερη, άλλοι δυνατότερη πίστη, και άλλοι τρεμοσβύνουσα; Γι΄ αυτό άλλοι αντέχουν ν΄ ακούσουν το μοιραίο μαντάτο και άλλοι όχι. Και όλα τούτα σημαίνουν. Άλλους η γνώση της αρρώστιας τους λυτρώνει (γερογιατρός), και άλλους τους σκοτώνει. Μια λοιπόν ανώδυνη μορφή άγνοιας αποτελεί κατά τη γνώμη μας μια απαλή μορφή ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ.      



  • Διάδωσέ αυτό το άρθρο: