Doc.gr

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΔΕΟΜΕΝΑ, ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Δημοσιεύτηκε: Σάββατο, 03 Μαΐου 2014
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΔΕΟΜΕΝΑ, ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ
  


Στην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, σχετικά με τον Χριστιανισμό και δη την Ορθοδοξία μας, γίνεται σ’ όλους αντιληπτό ότι τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν από τους δύο βασικούς φορείς, την Εκκλησία και την Πολιτεία,( αφού εκείνη έχει την νομοθετική εξουσία στα χέρια της ) για να κάνει πράξη προτάσεις επιτροπών Βιοηθικής και Δεοντολογίας είναι σημαντικά και απόλυτα αναγκαία,
όσο ποιο σύντομα γίνεται.   Με αυτές τις ρυθμίσεις, οι νέοι, που θα ξεκινήσουν από σήμερα τις σπουδές τους, αλλά και οι παλαιότεροι, όσο αυτό είναι δυνατό, να διαμορφώσουν και να τελειοποιήσουν την ηθική τους συνείδηση και τήρηση των αρχών τους, για δόμηση κοινωνίας στην οποία η ευγονική θα αποτελεί πηγές προόδου και ηθικής ισορροπίας της λειτουργίας της και όχι εργαλεία καταδυνάστευσης και κακοποίησης της ελευθέρας βούλησης του ανθρώπου.   Συγκεκριμένα καταθέτουμε τις ποιο κάτω τέσσερις προτάσεις:   ***Διερεύνηση από τους ειδικούς ,τι είδους επιστήμονες έχουμε από τις Σχολές σήμερα, αλλά και θέλουμε να έχουμε στην νέα χιλιετία.   Τι χρειάζεται ο νέος της σύγχρονης εποχής για να παρέχει αποτελεσματική κάλυψη στον συνάνθρωπο  του;   Μελέτη και δημιουργία αντικείμενου εκπαίδευσης στις σχολές και καθορισμός ειδικών κριτηρίων εισαγωγής στην  σχολή νέων με ζήλο και αγάπη για το λειτούργημα που επιλέγει ο καθένας, γεγονός που θα δημιουργήσει ικανότητα άσκησης, για τον επιστήμονα της νέας χιλιετίας.   ***Οι νέες συνθήκες που δημιουργούνται από τις εξελίξεις της επιστήμης , απαιτούν ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα με υψηλή εμβέλεια και επιτυχία στην απόδοση τους.   Οι νέοι θα βελτιώσουν την εκπαίδευση του εαυτού τους και θ’ αποκτήσουν γνωσιολογική πληρότητα και συνείδηση ευθύνης καθήκοντος.   Χρειάζεται η επιστήμη, εκπαίδευση ειδικών ικανοτήτων από τους φοιτητικούς χρόνους των θεραπόντων της, ώστε να ενστερνίζονται το γνωστικό τους αντικείμενο.   ***Στις Σχολές των Πανεπιστημίων όλων των χωρών, πρέπει να ιδρυθεί έδρα  Βιοηθικής και δεοντολογίας, ώστε να γίνει πράξη ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας της Επιστήμης και να διατηρηθούν οι πανανθρώπινες ανθρωπιστικές ελληνικές αξίες.   Δεν είναι σωστό η τεχνολογία να καταστρέψει «το ωραίο, το μεγάλο και τ’ αληθινό», του Ελληνικού και Χριστιανικού στην συνέχεια μεγαλείου και να «κτισθεί», μεταφορικά, ένας σύγχρονος πύργος της Βαβέλ, από την σύγχυση των αξιών της ζωής.   ***Η εξελίξεις της πληροφορικής, της μοριακής & βιοτεχνολογίας, φέρνουν νέες γνώσεις στο γνωστικό αντικείμενο των επιστημονικών δεδομένων. Αλλά ο νέος, δεν μπορεί να εγκαταλείψει την προσφορά του, για την νέα αυτή κατάσταση της παγκοσμιοποίησης.   Χρειάζονται, λοιπόν, εκπαιδευτικά προγράμματα ανάλογα, με ειδικά εκπαιδευμένους εκπαιδευτές και εκπαίδευση των ίδιων των εκπαιδευτών, ως προς την νοοτροπία και τα μοντέλα εφαρμογής στην κάθε χώρα, ανάλογα με την κουλτούρα και τον πολιτισμό του λαού της.                   Συμβουλές διακεκριμένων επιστημόνων και φιλοσόφων, στην ερώτηση της ικανότητος του γιατρού της νέας χιλιετίας, στην άσκηση του λειτουργήματός του ήταν ενδεικτικές:   «Προσπάθησε να μην οδηγείσαι από το κέρδος και στηρίξου στις τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμές, καθώς εντυπώσεις μπορεί να παραπλανούν»(Silvia Franceschi,Aviano,Lanset,1999).     «Είναι σημαντικότερο να είσαι ασφαλής, παρά έξυπνος ιατρός»(P.Kandela GP-UK-1999).   «Θ’ ακολουθούσα τον αφορισμό του Alexander Pope: Μην είσαι ο πρώτος που δοκιμάζει το καινούργιο, αλλά ούτε και ο τελευταίος που εγκαταλείπει το παλαιό»(S.Hellman-Sicago-Lanset-1999).   «Πάντα να χαμογελάς στους ασθενείς, πολλοί λίγοι ιατροί το κάνουν»( S.Look-Lancet-1997).   «Σκέψου που θα επιτευχθεί η εντυπωσιακότερη ανάπτυξη και οι σημαντικότεροι θεραπευτικοί νεωτερισμοί στα επόμενα 20-40 χρόνια. Προσωπικά ψηφίζω λοιμώξεις, ογκολογία και ψυχιατρική»(Bob Kentell-Edibourg-Lanset-1997).   Στο περίπλοκο και μεταβαλλόμενο περιβάλλον που διαμορφώνει η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας, η βιο-ηθική έχει σαν αντικείμενο να μελετήσει και να περιφρουρήσει το αγαθό του βίου, αλλά και να περισώσει το« πρόσωπο » του ανθρώπου, όπως διαμορφώθηκε από την ιστορία, την νομική επιστήμη και κυρίως από την φιλοσοφία, αλλά και όπως υπάρχει στην θρησκευτική παράδοση.   Πρέπει να δούμε τα ανθρωπολογικά προβλήματα μέσα από την θεολογία, την οικονομία, τη σωτηριολογία και την εσχατολογία. Είναι αφορμή τα επιτεύγματα, να οδηγήσουμε την αναζήτηση του ανθρώπου στα ενδότερα και τα υψηλότερα της ζωής και της ύπαρξής του.   Κατά την ελαχίστη γνώμη μας, η εφαρμογή αυτών των προτάσεων και πολλών άλλων από ειδικούς, θα καταστήσουν την Ιατρική επιστήμη του μέλλοντος φως από το διαχρονικό Φως του Άστρου της Βηθλεέμ, στην νέα χιλιετία.       Σάπικας Ε. Δανιήλ Καθηγ.Θεολόγος       

Ηλικία, υγεία, ποιότητα ζωής των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδος

Δημοσιεύτηκε: Παρασκευή, 28 Ιουνίου 2013
Ηλικία, υγεία, ποιότητα ζωής των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδος

ΣΚΟΠΟΣ της μελέτης υπήρξεν η προσέγγισις της ηλικίας, υγείας, ποιότητος ζωής των 7 σοφών της Αρχαίας Ελλάδος.   ΥΛΙΚΟΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ η βιογραφική μελέτη – έρευνα ιστορικών έργων.   ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Η ηλικία αρκούντως ως Θαλής ετών 94, Περίανδρος ετών 84, Βίας ο Πριενεύς ετών 80, Σόλων ο Αθηναίος, Πιττακός ο Μυτηλιναίος, Κλεόβουλος ο Ρόδιος 72 ετών, Χίλων ο Λακεδαιμόνιος βαθύ γήρας. Διακύμανσις ηλικίας 72 – 94 έτη. Μέση ηλικία 78 έτη.  

Γνωρίσματα πάντων: ολιστική υγεία και ποιότητα ζωής με πλήρην αγαθήν διάθεσιν, καλοκαρδίαν, ευπροσηγορίας, ευγένειας ψυχής και πνεύματος, πηγαίον αυθορμητισμόν, ψυχραιμίαν και αισιοδοξίαν εις τας δυσκολίας, βλέμμα διαπεραστικόν, γλυκύ χαμόγελον. Άνθρωποι εξ όλης της Ελληνικής επικράτειας, άρτιοι και ολοκληρωμένοι, φιλοπάτριδες, κοινωνικοί αναμορφωταί. Σοφοί με σύνεσιν, μετριοφροσύνην κατέλειπον πολλά αποφθέγματα, τα οποία απετέλεσαν οδηγούς των συγχρόνων και φάροι φωτοδότοι των επιγόνων. Ακόμη η ηλικία, η υγεία, η ζωή και η ποιότης ζωής απετέλεσαν και αποτελούν κώδικα σοφίας, πολιτικής, ηθικής, ανθρωπισμού και προσφοράς προς τον συνάνθρωπον και την κοινωνίαν.  

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Οι 7 σοφοί της Αρχαίας Ελλάδος μέσης ηλικίας 78 ετών εκπαιδεύθησαν ολιστικώς πολλαπλώς, έζησαν με πλήρη σωματικήν, ψυχικήν, πνευματικήν, κοινωνικήν ευεξίαν, επαίδευσαν γενεάς γενεών εις το ωραίον, το αγαθόν, το αληθινόν, το υγιές με επίζηλον ποιότητα ζωής και διήλθον την βιωτήν γενομένοι οδηγοί, καθοδηγηταί, φωτεινά παραδείγματα άρτιων, ολοκληρωμένων ανθρώπων της εποχής, και όχι μόνον.  

Η Θέση της εκκλησίας στα ζητήματα της γενετικής: <<Εξωσωματική Γονιμοποίσηση>>

Δημοσιεύτηκε: Παρασκευή, 28 Ιουνίου 2013
Η θέση της Εκκλησίας στα Ζητήματα της Γενετικής: Εξωσωματική Γονιμοποίηση και τα λεγόμενα ‘Παιδιά του Σωλήνα’

 

Θεολογικός και Ιατρικός Συσχετισμός

          Στις 01/10/1991, έγινε σχετική  εισήγηση, στη Δ.Ι. Σύνοδο, με σκοπό να τοποθετηθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία, στο συγκεκριμένο θέμα.     

  1.Τονίζεται (περ. ΄΄Εκκλησία΄΄ 15/10/91 αρ. σελ.15), ότι  τα θέματα αυτά δεν επιτρέπεται να χειρίζεται μονομερώς  η Ιατρική, χωρίς τη γνώμη παραγόντων, που έχουν συναρμοδιότητα στη χάραξη ορίων  και φραγμών, σε σημεία που προσκρούουν,  είτε στον  ηθικό νόμο είτε στην πολιτειακή νομοθεσία  ή  έχουν  κοινωνικές  προεκτάσεις. Είναι, βεβαίως, σίγουρο ότι  η σοβαρή  Ιατρική Επιστήμη δεν  έχει  καμία αντίρρηση έπ’ αυτού του σημείου. Η Μητέρα Εκκλησία είναι συναρμόδια, για τα θέματα βιοηθικής και δεοντολογίας, για αυτό τον λόγο έχει και ειδική επιτροπή, με πρόεδρο τον Σεβ. Μητροπολίτη Μεσογαίας κ.κ. Νικόλαο.   Η Ιατρική Επιστήμη θεωρεί μεγάλο επίτευγμά της την εξωσωματική γονιμοποίηση δηλ. γονιμοποίηση έξω από τον οργανισμό της μητέρας. Η θέση είναι ότι η μεταφορά αυτή δεν είναι χωρίς  συνέπειες και ενδεχόμενες ψυχοσωματικές ατέλειες και αναπηρίες, τόσο στα ίδια τα παιδιά, όσο και στους απογόνους τους.      

2. Επίσης, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, δογματικά, θεωρεί το έμβρυο πλήρη ανθρώπινη οντότητα, από τη στιγμή της συλλήψεώς του (Γ΄ Οικ. Σύνοδος, δια  σύλληψιν Ιησού Χριστού). Επισημαίνεται, λοιπόν, ότι το έμβρυο, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο, γιατί χρησιμοποιούνται ένα ή δύο γονιμοποιημένα  ωάρια. Τα  άλλα αχρηστεύονται ή δίδονται σ’ άλλους;   Η φύση, όταν εκβιάζεται, αντιδρά (Μέθοδος  SUZI) αφου η  κατάψυξη των ωαρίων, γίνεται σε 196Ο  Κελσίου. Σ΄αυτό το σημείο επιθυμώ να  σημειώσω αυτά που μελέτησα στα άρθρα  των Γάλλων  C.Manuel,  F.Facy,  M.Choquet,  H. Grandjean, T.C. Cgyba: “Les risques psychologiques de la conception par insemination avec donneur pour l’enfant”. Neurophychiatrie  de  l’enzince  1990, 38(12): 642-658. Πολλά παιδιά, που γεννήθηκαν με τεχνητή γονιμοποίηση από δότη  σπέρματος, παρουσιάζουν  ψυχολογικά  προβλήματα. Πρόσφατη έρευνα  επιτρέπει την  εκτίμηση αυτών  των  παιδιών, στον  συναισθηματικό και τον  ψυχικό τομέα, με υλικό δείγματος, ομάδος  παιδιών με τεχνητή  γονιμοποίηση  και  κανονικών  με φυσική  γέννηση.   Ο αριθμός  των παιδιών ήταν 112  και στις δύο περιπτώσεις. Είχαν τα  ίδια  δημογραφικά  και κοινωνικά  χαρακτηριστικά, την  ίδια  ηλικία  της  μητέρας  και  την  ίδια  σειρά  μέσα  στην  οικογένεια..   Η όλη  μελέτη  έγινε  με  ειδικά  ερωτηματολόγια  στην  ηλικία  3  μηνών, 18 μηνών  και  3 χρόνων, σχετικά  με  την  ψυχοσωματική  τους  ανάπτυξη  και  τις  σχέσεις  τους  με  τους  γονείς  τους.   Αποδείχτηκε  ότι  τα  παιδιά  αυτά  δεν  παρουσιάζουν  καθυστέρηση  στην  ψυχοκινητική τους  ανάπτυξη. Αντίθετα, προηγούνται στην  απόκτηση  του λόγου στους  18 μήνες  και αποκτούν  πρωιμότερα έλεγχο  σφιγκτήρων.  Έχουν, όμως,  και διαφορές, στατιστικά  σημαντικές, δυσκολιών συναισθηματικής  φύσεως. Αρρωσταίνουν  συχνότερα (3 μηνών) και  παρουσιάζουν διαταραχές  ύπνου, διατροφής  και  συμπεριφοράς  (18 μηνών). Οι  συναισθηματικές τους  διαταραχές  προέρχονται  από  την  αύξηση  των  ψυχολογικών  προβλημάτων των  μητέρων.   Η ύπαρξη  του  «μυστικού» για  τη σύλληψη, που είναι  γνωστό  στο  περιβάλλον, αλλά  άγνωστο  στο  παιδί, μπορεί  ν’ αποδειχτεί  παράγοντας, που θα  οδηγήσει  σε  κρίση της  ταυτότητάς  του. Αυτό θα  φανεί  περισσότερο  στην εφηβεία  τους.      

3. Επισημαίνεται, εν  συνεχεία, ότι  η  Εκκλησία στη  συνηθισμένη  αποβολή, δεν  θεωρεί  τελείως  ανεύθυνη  και  άσχετη  τη  μητέρα για  το  έμβρυο  και  προβλέπει  ελαφρό  επιτίμιο  (κβ΄  κανόνα  Αγ. Ιωάννη  του  Νηστευτού).   Επίσης, τονίζεται, ότι  η  εξωσωματική  γονιμοποίηση  έχει  τον  χαρακτήρα  της  αμβλώσεως. Με  τον  δέοντα  σεβασμό  προς  την παρούσα εισήγηση,  θα  σημειώσω  εδώ  ότι σε  καμία  περίπτωση  η  σύγχρονη  Ιατρική  Επιστήμη  δεν  κάνει «βεβιασμένη  παιδοπαραγωγή». Με  τον  φωτισμό  της  Τριαδικής  Θεότητος  και  τις  επιστημονικές  γνώσεις  του,  ο  ιατρός  τροχοδρομεί  την  ελπίδα  για  απόκτηση  παιδιού, του  στείρου  ζευγαριού. Κάνει  πράξη «την  έννομο  συζυγία  και  την  εξ  αυτής  παιδοποιία».   Δεν  είναι, «ιταμή’» η  επέμβαση  του  ανθρώπινου  παράγοντα. Γιατί  η  μοναδική  και  ανεπανάληπτη  αυτή  επιτυχία  του  ανθρώπου, δεν  νομίζω  ότι  ευρίσκεται  εκτός  της  Θ. Πρόνοιας  και  της  προβλέψεως  της  καλυτερεύσεως  της  ανθρώπινης  ζωής. Υπάρχουν, ευσεβείς  ιατροί-γυναικολόγοι, που  συναγωνιούν  με  τους  γονείς, προσεύχονται  για  την  επιτυχία  της  γονιμοποίησης  και  χαίρονται  για τη  «συνδημιουργία» τους  με  τον  Θεό, στο  μέγιστο  θέμα  της  ανθρώπινης  ύπαρξης.   Ναι, να  υπάρχουν, όπως από  την Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία, νομικές,  ηθικές  και  κοινωνικές  προδιαγραφές.  Όχι,  όμως,  θέσεις  αποθάρρυνσης  και  απογοήτευσης  των  ειδικών  επιστημόνων.   Εκείνο, που  θεωρείται  ηθικά  απαράδεκτο  είναι, βέβαια, το  σπέρμα  τρίτου  άνδρα, σαν  δότη  στην  ιατρική  αυτή  πράξη. Πάντα  αναφερόμεθα  στην  ατεκνία  συζύγων.  Δε  νομίζω,  ότι  η  Ορθόδοξη  Εκκλησία, θα  θεωρήσει  δακτυλοδεικτούμενο  το παιδί,  που  θα  έχει  προέλθει  από  εξωσωματική  γονιμοποίηση  ή  δε  θα  το  αποδέχεται  η  κοινωνία. Οι  ρυθμοί  της  ζωής  είναι  ιλιγγιώδεις  και  κανείς  δεν  μπορεί  να  πάρει  άκρως  απόρρητες  ιατρικές  πληροφορίες  για  την  περίπτωση  αυτών  των  παιδιών. Δε  θα  πρέπει  να  χαρακτηρίζεται  η  αντικειμενική  πρόοδος  της  Ιατρικής  Επιστήμης  «εκφυλιστικό  επίτευγμα».       

4. Τέλος, εις  την εισήγηση τονίζεται  ότι  δεν  είναι  πρώτος, αλλά  δεύτερος  σκοπός  του  γάμου, η  απόκτηση  παιδιών. Τονίζει, ότι  θέση  της  Ορθόδοξης  Εκκλησίας  πρέπει  να  είναι  η  αποδοχή  της  ευτεκνίας, σαν ευλογίας  και  της  ατεκνίας, σαν  δοκιμασίας. Αμφιβάλλει, η  Μητέρα  Εκκλησία, ότι  «εν  τη  σοφία  και  τη  αγαθότητι  και  τη  προνοία  Αυτού, οικονομών  πάσι  το  συμφέρον, προς  σωτηρίαν», εφώτισε  τους  γενετιστές  στην  εξωσωματική  γονιμοποίηση; Ποιος  γνωρίζει,  εάν  ο  Πάνσοφος  Θεός  και  ποιητής  του  Σύμπαντος, δεν  έχει προνοήσει  για  το  μέλλον  της  ανθρωπότητας, με  τους  δικούς  του  κανόνες, απόλυτα  απρόσιτους  και  αδιανόητους, στην  πεπερασμένη  ανθρώπινη  λογική  και κρίση  μας.   Μήπως  εδώ  έχει  εφαρμογή  το  ρητό της Αγίας Γραφής:    «Όπου  βούλεται  Θεός, νικάται  φύσεως τάξις;»                                                                                                                                                           

                       Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Ε. Σάπικας                                                                            

                   Καθηγητής Θεολόγος-Γενικός Ιατρός

A.I.D.S. με αγάπη για τον νέο άνθρωπο

Δημοσιεύτηκε: Παρασκευή, 28 Ιουνίου 2013

«Η ψυχική ευγένεια που ξεπερνάει την ανθρώπινη ανάγκη, δεν είναι ανεκτή: Δύο άνθρωποι που ζουν μαζί και μετέχουν σε μια ιδιωτική τελετουργία πρέπει να το σκέφτονται σοβαρά. Αισθανόμαστε ανεξήγητα μειωμένοι μπροστά σε μια ψυχική συγγένεια που δηλώνει ισόβια πίστη, χωρίς να βγάζει μιλιά» (Κώστας Παπαγιώργης).

Αλήθεια, πόσο έχουμε περιφρονήσει, κοροϊδέψει, αυτή την εσωτερική μυσταγωγία του ανδρόγυνου, όπου σύμφωνα με τον Μπατώγ, φτάνει σε στιγμές της απώλειας του είναι. Η λατρεία της πάνδημης Αφροδίτης από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, που έχει μετατρέψει τις συνειδήσεις μας σε «εξωγήινα» όντα, αφού βλέπουν τον ερωτισμό μόνο σαν ερέθισμα ηδονιστικό ή την απλή ρυθμική Γυμναστική σε δρόμο για σχέσεις επικίνδυνες, με ασθένειες μοιραίες της ψυχής και του σώματος, με θύματα, δυστυχώς, νέα παιδιά. Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι στους μοντέρνους καιρούς με την αρρώστια να χτυπάει την πηγή της ζωής, που είναι ο Έρωτας, το ζευγάρι αποτελεί την ιδεώδη προφύλαξη ψυχής και σώματος.

   ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ A.I.D.S;                                        

Ο ιός που ονομάζεται HIV (από την αγγλική του σημασία: Human Immunodeficiency Virus, δηλαδή ο ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας), προσβάλλει και μειώνει την άμυνα του ανθρώπινου οργανισμού, αφήνοντάς τον έτσι εκτεθειμένο σε λοιμώξεις και στην ανάπτυξη ειδικών μορφών καρκίνου. Όποιος μολυνθεί από τον HIV, μπορεί με την σειρά του να μολύνει άλλα άτομα και ο ίδιος να νοσήσει από AIDS. Η λοίμωξη, δηλαδή η κυκλοφορία του ιού στον οργανισμό και η ανάπτυξη αντισωμάτων (οροθετικότητα), μπορεί να διαπιστωθεί σε 2 - 6 μήνες μετά την μόλυνση με εξέταση αίματος. Το AIDS εκδηλώνεται σε οροθετικά άτομα (φορείς) ακόμα και μετά από πολλά χρόνια (7 -15) μετά την μόλυνση από τον ιό. Το AIDS σκοτώνει. Λιγότεροι από 10 στους 100 ασθενείς επιζούν για περισσότερα από 5 χρόνια από τότε που θα εμφανισθούν τα συμπτώματα της νόσου. Το AIDS θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε σαράκι και εξαθλίωση του σώματος και ταυτόχρονα της ψυχής τους. Αλλά, ας μην γελιόμαστε γιατί ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.              

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ, Ο ΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Κάθε άρρωστος είναι μια ανεξάρτητη, αυθύπαρκτη, μοναδική ύπαρξη, ένας άνθρωπος. Και πρέπει να συμπεριφερόμαστε στον καθένα ξεχωριστά, δυναμικά, αληθινά, με σεβασμό και αγάπη και με ιδιαίτερη ανοχή, ιδίως λόγω της ειδικής αρρώστιάς του, αναλύοντας και αναπτύσσοντας αυτό που ο καθένας θέλει να μάθει. Όμως, πριν λίγα χρόνια πριν από τον άρρωστο, η ίδια η κοινωνία δεν ήταν σε θέση να δεχτεί και να συνειδητοποιήσει την αρρώστια αυτή καθώς και τις συνέπειές της.  Η εξοικείωση του κόσμου με τα προβλήματα που δημιουργεί η αρρώστια, η ευαισθητοποίηση του κοινού ώστε να καταλάβει ότι δεν πρέπει να αποφεύγει τον άρρωστο, άρχισε να εμφανίζεται σιγά - σιγά στις μέρες μας όπου πλέον, οι διαστάσεις του προβλήματος είναι τραγικές. Υπολογίζεται ότι σ΄ όλον τον κόσμο υπάρχουν 10 εκατομμύρια φορείς ενώ τα δηλωμένα κρούσματα ασθενών μέχρι το 1991 ήταν περισσότερα από 400.000. Στην Ελλάδα εκτιμάται ότι υπάρχουν περίπου 10.000 οροθετικοί ενώ τα δηλωμένα κρούσματα ασθενών υπερβαίνουν τα 600 από τα οποία τα 150 διαγνώσθηκαν το 1991. Γι΄ αυτό το AIDS είναι πρόβλημα που ενδιαφέρει όλους μας και ιδιαίτερα τους νέους. Πάντως με δημοσκοπήσεις που έχουμε κάνει σχετικά με τις γνώσεις και με τον τρόπο αντιδράσεως του κοινού, η τάση έχει αλλάξει σημαντικά, έχει φύγει ο μεγάλος φόβος της αρρώστιας, δέχονται προληπτικές εξετάσεις και κυρίως γνωρίζουν κατά πλειοψηφία ποια είναι τα σημεία που πρέπει να προσέχουν. Έτσι, φθάνουν πλέον οι άρρωστοι και οι συγγενείς σε σημείο να δέχονται πολύ πιο καλά θεραπείες που δημιουργούσαν πριν από λίγα χρόνια απώθηση και αντίδραση. Η αλήθεια βγαίνει ευκολότερα από τα χείλη όταν υπάρχει η επικοινωνία του γιατρού, του αρρώστου και του συγγενούς, όταν δεν χάνεται η αμοιβαία εμπιστοσύνη, όταν πιστεύει κανείς ότι ο άρρωστος ζει με πίστη και ελπίδα, δυναμωμένη με την αγάπη που αναβλύζει σε δύσκολες περιστάσεις. Γιατί αλήθεια, σημαίνει ορθή αμοιβαία σχέση, συγκεκριμένη έκφραση λεκτικών εννοιών, κατανόηση και ψυχική προσέγγιση. Παράθεση ενός ατόμου που πάσχει και του άλλου που θα το νοσηλεύσει. Κάθε έκφραση που ανταποκρίνεται προς την αλήθεια, προς την πραγματικότητα δεν είναι ένας ωμός ρεαλισμός, αλλά σωστή κατανόηση και ψυχική προσέγγιση. Γι΄ αυτό ας ξεφύγουμε από την άγνοιά μας, και από τα ταμπού για το προφυλακτικό. Γιατί καμιά εντατική προσπάθεια γιατρών και λαμπρών επιστημών δεν θα μας σώσει παρά η ίδια μας πληροφόρηση και προσοχή στο θέμα αυτό.                  

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΟΥ «ΣΚΟΤΩΝΕΙ» ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΝΕΙ

 Με άλλα λόγια είμεθα άνθρωποι και αποτελούμε ο καθένας από μας μια ψυχοσωματική ενότητα. Ενώ, όμως, έχουμε όλοι οι άνθρωποι τόσα κοινά χαρακτηριστικά εν τούτοις έχουμε και ψυχολογικές διαφοροποιήσεις. Ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μινιατούρα της θείας αρχέτυπης εικόνας. Και όλες αυτές οι μικρογραφίες ενώ μοιάζουν μεταξύ τους και είναι ομοιούσιες, όμως δεν είναι καθόλου ομοούσιες. Τούτο το γεγονός μας δίνει το δικαίωμα να χειριζόμαστε τα μυστικά του κάθε ανθρώπου «εξατομικευμένα» και κατά περίπτωση.  Υπάρχουν άρρωστοι οι οποίοι ζητούν να πληροφορηθούν τη φύση και το «status» της καταστάσεως της υγείας τους. Και η αλήθεια αυτή τους ηρεμεί και τους αναπαύει γιατί τους δημιουργεί την αίσθηση ότι πρέπει να αρχίσει η Ιατρική μάχη και ο πόλεμος ενάντια της αρρώστιας. Αντίθετα άλλοι άνθρωποι πιο ευαίσθητοι στον πόνο και την αρρώστια δεν αντέχουν να ακούσουν την μοιραία αλήθεια που όντως σπάει κόκαλα. Και πράγματι πόσοι από μας τους κοινούς ανθρώπους μπορούν να πουν ότι είναι πιο δυνατοί από την οδύνη της κάθε αρρώστιας; Ποιος είναι τόσο δυνατός μπροστά στο οριακό γεγονός του καλπάζοντας θανάτου, βέβαια θα ρωτήσει κανείς.  Δεν προσλαμβάνει για το Χριστιανό ο θάνατος τη μορφή της μετάβασης από τα φθαρτά και μάταια εγκόσμια στου αιώνια τα άφθαρτα και ανώλεθρα κατά Πλάτωνα. Και βέβαια ο θάνατος δεν αποτελεί το τελεσίδικο στοιχείο της ανθρώπινης ζωής. Αντίθετα είναι μεταβατικό στάδιο εκ των πρόσκαιρων στα ουράνια και εκ των φθαρτών στα άφθαρτα, και στην αιώνια πατρίδα μας. Παρ΄ όλα, όμως, αυτά η ίδια η εκκλησία που φιλοσοφεί στα ανθρώπινα και θεολογεί πάνω στα θεανδρικά και θεανθρώπινα υμνογραφεί.                   

 Άρα, και ο Χριστιανός φοβάται την αλήθεια της οδύνης της βαριάς αρρώστιας, αλλά παράλληλα ελπίζει στην πανσθενουργό χάρη του Θεού και την θεραπευτική παρέμβαση του πνεύματός του. Και δεν είναι χωρίς σημασία ότι ο ίδιος ο θεραπευτής των ανθρώπινων ασθενειών Ιησούς - Ναζωραίος έκλαυσε όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του πιστού φίλου του Λάζαρου. Και μετά από κάθε θεραπεία των απλών αλλά πιστών ανθρώπων τους έλεγε:  Ναι η δυνατή πίστη μπορεί να μετακινήσει ολόκληρα βουνά. Όλοι, όμως, οι άνθρωποι έχουν την ίδια πίστη; Ή μήπως άλλοι έχουν λιγότερη, και άλλοι περισσότερη, άλλοι δυνατότερη πίστη, και άλλοι τρεμοσβύνουσα; Γι΄ αυτό άλλοι αντέχουν ν΄ ακούσουν το μοιραίο μαντάτο και άλλοι όχι. Και όλα τούτα σημαίνουν. Άλλους η γνώση της αρρώστιας τους λυτρώνει (γερογιατρός), και άλλους τους σκοτώνει. Μια λοιπόν ανώδυνη μορφή άγνοιας αποτελεί κατά τη γνώμη μας μια απαλή μορφή ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ.